Onderzoek

In 2023 ontwierpen Ottens et al. een set van drie deliriumbehandelingsalgoritmen. Een panel van 37 internationaal erkende deliriumexperts heeft deze algoritmen ontworpen voor patiënten op de afdeling, patiënten na een hartoperatie en patiënten op de intensive care. Deze set van algoritmen ondersteunt zorgverleners in het behandelen van de onderliggende EEG veranderingen die worden waargenomen bij acute encefalopathie die delirium veroorzaken.

In 2023 publiceerden Ditzel et al. de resultaten van een prospective cross-sectional studie bij 494 patiënten. De diagnostische nauwkeurigheid van DeltaScan werd onderzocht. Deze grote en robuuste studie bewees dat DeltaScan acute encefalopathie, zich manifesterend als delirium, nauwkeurig kan diagnosticeren binnen enkele minuten aan het bed van de patiënt.

Dit onderzoek onderzoekt de barrières voor het screenen en behandelen van delirium bij patiënten vanuit het perspectief van verpleegkunde.

In 2009 publiceerde Van Eijk et al. een onderzoek over de onderdiagnostiek van delirium in het algemeen en de hypoactieve vorm van delirium in het bijzonder.

In 2011 onderzochten Van Eijck et al. hoe delirium screeningsinstrumenten presteren in de dagelijkse klinische praktijk. De resultaten toonden een lage sensitiviteit van 47%. Voor hypoactief delirium, de meest prevalente vorm, was de sensitiviteit slechts 31%. Dit was aanleiding voor verder onderzoek, met als uiteindelijk doel: een objectief screeningsinstrument.

In 2015 hebben van der Kooi, Slooter et al. hun positieve onderzoeksresultaten voor de technologische basisprincipes voor screening van delirium met behulp van EEG uiteengezet

In 2017 werd door Numan et al. een onderzoek gepubliceerd dat liet zien hoe moeilijk het is om delirium te herkennen. De gouden standaard voor diagnosticering van delirium is beoordeling door een deliriumexpert. In 21% van de gevallen bleken deskundigen onderling te verschillen in hun oordeel. Slechts 32% van de feitelijke gevallen van delirium werd in de verpleegkundige dossiers vermeld, wat duidt op onderdetectie van delirium in de klinische praktijk. Er was duidelijk behoefte aan een gebruiksvriendelijke, betrouwbare methode voor het herkennen van delirium in de klinische praktijk.

In 2019 publiceerden Numan et al. een studie waaruit blijkt dat het bij oudere postoperatieve patiënten mogelijk is om delirium vast te stellen m.b.v. een automatisch geanalyseerde 1-kanaals EEG. Deze methode zou objectieve screening van delirium mogelijk kunnen maken, waarbij de uitslag niet gedichotomiseerd is, maar een continue schaal laat zien.

In 2019 toonde een studie van Fleischmann et al. aan dat enkele EEG-sensoren kunnen worden gebruikt om patiënten met delirium nauwkeurig te identificeren en te diagnosticeren, zelfs in een gemengd cohort van enkele duizenden patiënten. De diagnostische prestaties van kwantitatieve EEG overtroffen die van klassieke klinische deliriumtests, ondanks het ontbreken van a priori informatie over de toestand van de patiënt.

In 2019 is door Kimchi et al. aangetoond dat in de klinische praktijk vastgestelde EEG-vertraging verband houdt met de ernst van delirium en een voorspeller is voor ongunstige klinische uitkomsten zoals langere ziekenhuisopnamen, slechtere functionele uitkomsten en een verhoogde mortaliteit.

In 2020 publiceerden Tanabe et al. dat delirium gerelateerd is aan frontale en occipitale vertraagde EEG activiteit.

In 2020 publiceerden 10 medische organisaties een belangrijk stuk dat opheffing van de segregatie tussen acute encefalopathie & delirium en uniform gebruik van terminologie bepleit: “Updated nomenclature of delirium and acute encephalopathy: statement of ten Societies“. 

In 2021 publiceerden Hut et al. dat acute encefalopathie in EEG grotendeels overlapt met de klinische diagnose van delirium. EEG is een gevoelige maat voor veranderingen in de hersentoestand, ook voor veranderingen die mogelijk niet geclassificeerd worden als klinisch zichtbaar delirium. EEG classificatie van acute encefalopathie kan i.c.m. klinische classificatie van delirium als referentiestandaard voor opsporen van delirium gebruikt worden (als op 1-kanaals EEG gebaseerde classificatie wordt geautomatiseerd dmv goede algorithmen)

In 2022 publiceerden Ditzel et al. dat geautomatiseerde polymorfe delta activiteit detectie in 1-kanaals EEG [ed.: DeltaScan algoritme] hoog accuraat is voor acute encefalopathie en delirium.

In 2010 toonde Heymann (Duitsland) aan dat te late behandeling van delirium tot slechtere uitkomsten van de patiënt leidt.

 In 2011 stelden Leslie en Inouye (VS) vast dat aan delirium toe te schrijven zorgkosten zo hoog zijn dat ze zich tussen de kosten voor diabetes en de kosten voor hart- en vaatziekten bevinden.

In 2013 hebben Pandharipande, Ely en anderen (VS) aangetoond dat een langere duur van een delirium gepaard gaat met sterkere cognitieve achteruitgang op lange termijn.

Door Ely (VS) is aangetoond dat elke dag dat delirium aanhoudt, onafhankelijk geassocieerd is met een verhoging van het sterfterisico van 10%.

Ook door Pisani (VS) is aangetoond dat elke dag dat delirium aanhoudt, onafhankelijk geassocieerd is met een verhoging van het sterfterisico van 10%

Slooter (NL) heeft laten zien dat delirium in veel gevallen tot slechtere uitkomsten leidt, en dat deze verslechtering onafhankelijk is van de ernst van de onderliggende ziekte.

Al in 2001 stelden Marcantonio (VS) en anderen vast dat intensieve screening door geriaters de deliriumlast kan beperken.

In een recent artikel van Marcantonio (VS) in 2017 werd niet alleen gesteld dat tot 75% van de patiënten een hypoactief of stil delirium heeft, maar dat er ook sprake is van onderdetectie van delirium aangezien, maar 12% tot 35% van het delirium wordt herkend. Dit zijn voornamelijk de patiënten met een hyperactief delirium.

Inouye en anderen (VS) hebben in 2014 beschreven dat het hebben van delirium niet alleen kan leiden tot hogere sterftekans, maar ook verhoogde kans op opname in een verpleeghuis mede door het verlies van ADL-functionaliteiten.

In 2010 werd door Martin en anderen (VS) de relatie tussen delirium en (post-operatief) sepsis onderzocht waarbij zij stelden dat delirium een onafhankelijke voorspeller is van sepsis.

Van den Boogaard en anderen (NL) hebben laten zien dat de cognitieve problemen na ziekenhuisopname significant hoger zijn bij patiënten die een delirium hebben gehad, vergeleken met patiënten zonder delirium.

Recentelijk beschreven Mulkey en anderen (VS) het gebruik van EEG bij de detectie van delirium waarbij wordt gesteld dat EEG, op basis van de nieuwste technieken, eerdere en betere detectie van delirium mogelijk kan maken.

In 2017 publiceerde Numan haar proefschrift ‘EEG in delirium‘. Numan, T. (2017) EEG in delirium (Proefschrift, Universiteit Utrecht).